Monday 28 October 2013

Aku menangis bukan sebab sedih.

Assalamualaikum Readers.

Bismillahirrahmanirrahim.

Pejam mata. Rapat-rapat.
Gelap.

Pap! 

"Woi, berangan apa?"

Diam. Tak kata apa. Aku pejam lagi. Ada manik halus mula keluar.

Menangis. Lagi.

Hmm. Entah untuk ke berapa kali, aku pun tak tahu. 

150 juta kali gamaknya bak kata Fynn Jamal.

Biarlah. Biar aku menangis. Aku menangis bukan sebab aku sedih. Bukan sebab aku susah hati. Bukan sebab aku gundah gelana. Sebab aku suka. Suka menangis. Air mata ini menjadi saksi. Apa yang aku rasa saat langkah kaki ini semakin lemah. Kemudian aku rebah. Bangun kembali.

Tak mudah nak terus istiqamah. Kan? Tak mudah. 

"Pernah dengar? Mujahadah itu pahit sebab syurga itu manis."

Kena kuat. Walau apa pun dugaan yang kita terima, kita kena kuat. ALLAH tak uji kita sia-sia. Ada ganjarannya.

Tiap kali air mata ini menitis, aku bersyukur. Hati aku tak keras. 

Cikgu MUET aku cakap.

"Tak pe Ika nangis. Nangis je lah. USM tu bukit-bukit. Tak kan banjir pun kalau ika nangis..."

Heee. Lagilah aku sakan menangis. 

Mak cakap.

"Pesen dia dah. Cengeng. Kejap-kejap nangis."

Aku senyum je bila mak cakap macam tu. Menangis dalam senyum. Teringat mak kesat air mata waktu berpisah masa mula-mula daftar uni dulu. 

Dah biasa dah. Dah biasa dah menangis. Bertemankan air mata. Kadang-kadang orang tak faham apa yang kita rasa. Even kita cerita bagai nak gila, ada benda yang kita cuba nak sampaikan, tak sampai pun kat dia. Itu lah manusia. 

Bila kita tanya, "Kau faham tak?"

Jawab dia. "Ya, aku faham. Kau kena kuat. K, jangan risau..."

Hmm. Cakap memang senang. Entah-entah, dia dengar pun tak apa yang kita cerita. Tapi, sebab kawan punya pasal, buat-buatla faham. 

Menangislah. Bila kau rasa kau perlu menangis.
Tak pe, biar apa orang nak kata.
Bukan masalah kau, masalah dia.
Sekurang-kurangnya, kau masih ada rasa nak menangis.
Menangis ni boleh jadi terapi tau.

Tak percaya?
Cuba try kau nangis.

Lega kan?

Jangan nangis sampai bengkak mata sudah.
 Esok kelas, semua orang tanya. Jenuh nak jawab.

Pesan aku, setiap apa yang datang dalam hidup ini, ucaplah syukur.  Walaupun terlalu banyak perkara yang kau tangiskan, tetap. Ucap syukur. 



Saturday 26 October 2013

Jangan Dilihat Titik Perbezaan

Assalamualaikum readers.

Alhamdulillah. Syukur. Bumi Pulau Pinang dihempas hujan rahmat. Sejuk. Nyaman. Angin lembut menyapa pipi. Aku duduk sendiri bertemankan sepi. Roommate sibuk dengan kerja. Bergelar penuntut universiti bukan mudah. Ada masa perlu berkorban banyak benda. Harta, masa, kadang-kadang hati dan perasaan.

Dah nak cuti midsem. Sekejapnya masa berlalu. ALLAH. Apa agaknya yang ada dalam kepala otak aku ni untuk exam nanti? Tawakal je yang mampu sekarang. Pergi kelas balik kelas. Bukak buku. Baca. Tapi tak tahu baca apa. Masuk ke? Entah. Tak tahu. Mintak-mintak masuk lah.

Teringat cuti raya hari tu.

Ayah pesan.

"Hang belajaq la rajin-rajin kak oi. Kita orang susah. Hang nak belajaq tinggi mana pun, jangan lupa mak ayah kat kampung. Jangan lupa asal usul."

"Jangan lupa mak ayah."

Ayat ini lah yang buat aku kuat berjauhan dengan mak ayah. Sebab sayang mak, sebab sayang ayah, aku belajar. Untuk mereka. Untuk balas jasa. Aku bukan manusia hebat. Aku biasa-biasa. Tapi aku cuba untuk jadi hebat, untuk jadi luar biasa jadi lebih baik untuk mereka. Dan aku sedang cuba berubah untuk menjadi lebih baik untuk mereka. Mak dan ayah.

Berubah.

Hidayah tu milik ALLAH. Ya, aku tahu, hidayah tu milik ALLAH. Tapi kita kena ingat, kalau kita tak cari hidayah tu, ALLAH takkan beri. Ingat tak ALLAH kata...

"Sesungguhnya Allah tidak akan mengubah nasib suatu kaum kecuali kaum itu sendiri yang mengubah apa yang ada pada diri mereka" -Ar-Ra'd:11 

Kalau kita tak cari hidayah ALLAH tu, kita takkan jumpa. 

Aku bukan ustazah. Aku bukan alim ulama. Aku sedar siapa aku. Aku manusia jahil yang masih lagi merangkak mencari ilmu. Mengenal Tuhanku-ALLAH. Kadang-kadang, hanyut juga diri ini. Tak lepas dari godaan, gelora nafsu yang membara. Tapi, itulah dugaan. Bila ALLAH sayang kita, ALLAH bagi kita macam-macam dugaan. Untuk apa? Untuk uji kita.

Jujur, kadang-kadang rasa nak tutup mulut orang-orang yang panggil aku "Ustazah"
Tiba-tiba rasa sebak. Entah, aku pun tak tahu kenapa. Aku diam. Aku senyum. Tak mampu nak kata apa. Aku takut. Aku tak sehebat itu.

Lagi sedih bila ada yang cakap, 

"Kau budak baik, aku jahat. Kau tak layak kawan dengan aku."

"Wey, kau pakai tudung ala-ala ustazah, aku ni rock-rock sikit, tak segan ke nak kawan dengan aku."

"Err... wey, kau tak kisah ke kawan dengan aku ni? Aku gedik, mengada. Kau ayu-ayu sopan. Perempuan melayu terakhir."

Cuba, untuk sekali. Jangan dilihat titik perbezaan. Tapi lihat titik persamaan. Arah kiblat yang sama.

Kau dan aku sama. Kita hamba. Aku hamba ALLAH. Kau pun hamba ALLAH. Tu kau kena faham. Sikit pun aku tak kisah macam mana pun diri kau. Sebab setiap yang ALLAH cipta tu ada kebaikan, ada kekurangannya sendiri. Aku pun sama. Kadang-kadang ada jugak cacat celanya. sebab aku bukan manusia yang sempurna. Huh, tak ada pun yang sempurna dalam hidup ni. Tapi, kita cuba untuk jadi sempurna. Jadi lebih baik. Tak salah pun. Tak rugi pun. Ramai orang suka. ALLAH pun suka.

Cuma...

Kita...

Kita yang selalu salah sangka. Fikir bukan-bukan. Belum cuba belum tahu. Dah cuba nanti baru tahu. Macam mana manisnya perubahan tu. Macam mana manisnya cinta ALLAH tu.

Hmm.

Gelap. Kelam. 
Itu masa silam.

Sudah. Lupakan.
Kau hidup untuk hari ini. 
Baiki diri. Mencari reda Ilahi.

Kalau pun kau mati, kau mati di jalan ini. Jalan yang kau pilih sendiri. Ingat budak. Kau bukan kanak-kanak.


Jangan dilihat titik perbezaan.